In Lust & Leven schrijft Veron Lust over zijn lust en leven: Ultralopen en ontwikkelingshulp.

Het is zaterdag 6 februari 2021, vol spanning wacht ik op de komst van de aangekondigde sneeuw en mogelijk ook ijs...

Ik weet nog goed, de winter van 1979; veel, heel veel sneeuw was er, waardoor ik met schoolvrienden sneeuwholen kon maken aan de Van IJsendijkstraat (vlakbij Kwadijk) waar ik toen woonde. Alles achter ons huis was nog weiland, dus de oostenwind had vrij spel en dat zorgde voor extra kou. Later werd er meer gebouwd en werd de Koog (industrieterrein) voller. Ook Nea kwam in de Koog terecht, in 1980. Op sportpark De Munnik kregen we een prachtige sintelbaan. Vóór die tijd trainden de Nea-atleten aan de Van IJsendijkstraat, op een grasbaantje, tussen de handbelvelden van Vido en het honk- en softbalterrein van Flying Petrels in.

We zitten alweer in de laatste maand van 2020, wat loopt de tijd toch snel door. Wij van Nea lopen/bewegen toch ook gewoon door, hoop ik?

Het blijkt al vanaf dat de eerste mensen op aarde zijn, dat bewegen goed is voor lichaam en geest. Heel vroeger bewogen de mensen om te kunnen overleven, om voor gevaar weg te rennen en om voedsel te zoeken, nu bewegen we omdat we dat leuk en prettig vinden en omdat het gezond is. Gelukkig kunnen we op het moment, ondanks corona, nog wel beperkt bij Nea trainen.

De zomer is weer voorbij gevlogen! Of eigenlijk niet gevlogen maar gelopen, want ondanks de corona-beperkingen kunnen we gelukkig wel hardlopen.

Op de baan van Nea was er in juni weer een topatleet uit Eritrea aanwezig. Mehari Tsegay, die door blessureleed al een tijdje in Europa was voor medische hulp, belde mij om langs te komen.