Aan de vooravond van de jaarwisseling 2010 naar 2011 stelt Jolanda Linschooten zichzelf de vraag:
waarom loop ik eigenlijk hard en waarom loop ik zulke ultralange afstanden.

Eenzame uren is het antwoord op deze vragen en tevens het verslag van een jaar dat volledig in het teken staat van hardlopen.

Zaterdagnacht om 03.00 was het zover. Eindelijk konden we starten met de estafette na maanden van voorbereiding. Leeuwendeel kwam van Kees en Dirk die de trekkers waren van de organisatie. Vooraf was gesteld dat we minimaal 2500 euro bijeen wilden brengen voor het goede doel.

Een gouden greep was de verkoop van Zuid-Afrikaanse wijn via onze oud AH-chef Kees van Rijn. De dozen wijn waren bijna niet aan te slepen, zo goed liep deze aktie. Maar ook via andere kanalen werd geld via sponsoring binnengehaald. Uiteindelijk scoorden we boven de 2600 euro, en met dit positieve gegeven werden de eerste stappen gezet in een donkere nacht.

5 Jaar geleden schreef ik over een droom op 70 jarige leeftijd: Maastricht, mijn geboorteplaats, lopend vanuit Den Helder binnenkomen. Dat ik dit nu 5 jaar later nogmaals mocht beleven, daarvoor wil ik iedereen bedanken: Kees, Dirk en Johan de grote promotors; de chauffeurs en fietsers en Kitty en Denise en tenslotte de medelopers. Door jullie heb ik een onvergetelijke tocht gehad.

Eindelijk was het dan 12 mei geworden. Lang heb ik er naar uitgezien. Steeds weer afwegen bij deelname aan evenementen of er risico’s aan verbonden zijn op blessures. Zorgen dat je geen griep krijgt op het moment suprême. Gelukkig waren de goden mij goed gezind en kon ik de tassen pakken en rustig afwachten wanneer het busje kwam voorrijden. Ik was een bevoorrecht mens dit jaar; werd in de watten gelegd. Om 00.15 uur kwamen Kees en Johan mij ophalen. ‘Nu is het begonnen en nu zorgen dat ik heel in  Maastricht aankom’ dacht ik.

Heel langzaam voel ik dat de kou bezit neemt van mijn tenen en mijn voeten, de heerlijke warmte van mijn wollen sokken werkt niet meer, ze maakt langzaam plaats voor kilte, totdat ze na een uurtje of wat totaal verstijfd zijn, ijs –en ijskoud.

Niet aan denken, aan die koude voeten, gewoon ne­geren. Behalve mijn koude voeten ben ik heerlijk warm door vijf lagen bovenkleding, een fietskoersbroek, een spijker­broek en een regen­broek, liefdevol en onbaatzuchtig afgestaan door Judith. Mijn handen zijn ge­stoken in rode warme wollen wanten, mijn moraal is optimaal, dus ik geniet als een hond met zeven staarten, al karrend door de donkere dreven van het Brabantse land. Ja, behalve die ijskoude voeten gaat het prima met me: Tijdens de begeleiding van de KIKA-runners van NEA-Volharding van Den Helder naar Maastricht, op de fiets.

Een kort verslagje van een lang weekend
 
Poeh, het zit erop. De kilometers zijn afgelegd. Vrijdagnacht om 01.00 uur vertrokken we met twee busjes richting Den Helder. Om 03.00 uur werd het startsein gegeven om met 3 andere ploegen van start te gaan richting Maastricht. Op dat moment dacht ik nog 'komen we er werkelijk ooit aan?'

De nacht was droog, veel wind gelukkig uit Noord Westelijke richting. Erg gunstig voor ons. Het eerste stuk door de duinen, slecht verlicht dus vol concentratie gelopen. De wind bleef de hele nacht door hard blazen. Gelukkig was de temperatuur prima om in te lopen.

Eens in de zes weken brengt de atletikunie de lopersversie van St>rt uit.

Bekijk hier de mei 2012 editite met in dit nummer alles wat lopen leuk maakt.